Ik had er maandenlang naartoe geleefd, en in november 2023 was het zover. De Uitgeversdag, georganiseerd door Marelle Boersma (thrillerauteur en oprichter van de Online Schrijfschool). Een evenement waar je als schrijver kunt kennismaken met vertegenwoordigers van verschillende uitgeverijen, van klein tot groot, en mensen die vertellen over self publishing; zelf je boek uitgeven, dus. Ook kun je je boek pitchen bij een aantal van deze professionals.
Voor mij was deze dag een stok achter de deur om mijn manuscript, waar ik al zo’n tien jaar mee bezig was, af te krijgen. Dat was niet gelukt (het zou uiteindelijk nog een maand of tien nodig hebben), maar die zelfopgelegde deadline had mijn schrijven wel een boost gegeven. Ik had eindelijk besloten mijn schrijfdroom nu toch echt serieus te nemen.
De dag was hartstikke interessant en leerzaam – en ook een tikje ontgoochelend. Als schrijver zit je in je eigen bubbel een zelf gecreëerde wereld op papier te zetten, en nu was ik vanuit mijn binnenwereldje in de wereld van de uitgeverijen beland. Die wereld draait niet om dat ene boek dat jij aan het schrijven bent, bleek (heel gek!). Uitgeverijen zoeken niet zozeer losstaande boeken om uit te geven, als wel auteurs: mensen van wie ze kunnen verwachten dat die meerdere boeken leveren en een lezerspubliek opbouwen.
Wat ik nog meer van de dag opstak, is dat het handig is als je helder hebt in wat voor genre je schrijft. En tja, dat is wat er toch zachtjes rammelt aan mijn debuutroman: het genre is, laat ik zeggen, ietwat gemixt. Ik heb het verhaal gewoon geschreven zoals het in me opkwam, zoals ik het wilde vertellen, zonder me bezig te houden met zoiets als genre. Toen ik bedacht dat ik het beestje toch maar een naam moest geven, had ik het onder ‘young adult’ geschaard. Maar de young-adultuitgeefster die ik sprak, vond mijn hoofdpersonages daar te oud voor.
Een van de schrijvers stelde de vraag: “Wanneer is een boek een thriller?” Het antwoord van de uitgeefster: “Er moet in elk geval een dode vallen.” Hm, dacht ik, zou mijn boek dan een thriller zijn? Het is geen thriller-thriller zoals de Scandinavische (en Amerikaanse, Britse, IJslandse en Nederlandse) thrillers die ik verslind, maar er zit wel iets thrillerigs in. Er vallen doden. Ik heb het voor nu een ‘spannende roman’ genoemd. En ben inmiddels op de hoogte van het feit dat er héél veel genres zijn waar ik nog nooit van had gehoord. Van urban fantasy via cosy thriller tot steamy romance.
Waar ik vóór de Uitgeversdag nog dacht dat ik mijn boek ook wel aan uitgeverijen wilde aanbieden, heb ik toch gekozen voor zo veel mogelijk zelf het uitgeefproces sturen. Omdat ik het creatieve ervan leuk vind, omdat ik wilde meemaken hoe het allemaal werkt, omdat je er als auteur meer aan overhoudt (als je weet te verkopen), omdat ik geen zin heb in moeten wachten en in afwijzing, en omdat ik het lekker vanuit mijn eigen wereldje kan doen, als de hsp-introvert die ik ben (oehhh, ik voel een nieuw genre aankomen: steamy hsp-introvert rural fantasy romance).
Alles is energie. Your vibe attracts your tribe. Zo gaat het ook met uitgeverijen, natuurlijk: het moet klikken tussen auteur en uitgever, je moet bij elkaar op je plek zijn. En die uitgevers, vooral de kleinere die zich op een bepaald genre richten, hebben al een lezersgroep die met hen viben. Als self pubber is die tussenschakel er niet en is de lijn tussen schrijver en lezer direct. Je creëert je eigen bubbel van lezers (wat schrijvers sowieso doen).
Gisteren was mijn vriendin M. op bezoek en ze vertelde dat ze, in een groot ziekenhuis in de Randstad, een bekende schrijver had zien rondscharrelen. Zo een die met regelmaat op tv verschijnt om ergens zijn mening over te geven. M. zei zoiets als dat ik, nu mijn boek was uitgekomen, daar ook bij hoorde, bij de schrijvers.
‘Nee joh!’ was mijn reactie. ‘Dat is een heel andere wereld. Die man schrijft Literatuur.’
Wat maakt dat nou uit, antwoordde zij.
Ik weer: ‘Dat is heel anders! Voor mij voelt de wereld van de “gevestigde” schrijvers en de grote uitgeverijen als heel andere energievelden. Bubbels waar ik niet in zit.’
‘Het is dezelfde wereld,’ zei M.
En hoewel ik tegensputterde, is die zin van haar toch blijven hangen. Want die is ook waar.