Ik heb een socialmediapauze ingelast. Voor zolang als het duurt, hè. Want ik heb het vaker gedaan: de Facebook- en Instagram-apps van m’n telefoon gehaald – totdat ik het niet meer uithield en ik toch éven wilde checken…
De verslaving is real. De tijd van je leven die je daarmee als zand door je vingers laat glijden! Voor ik het weet, zit ik weer kattenfilmpjes en reacties van kappers op mislukte haarverfbeurten te bingen. Inmiddels weet ik alles over de indrukwekkende verzorging van krullend haar, wat natuurlijk bijzonder nuttig is met mijn steile dosje.
En dat automatische gebaar: in elk momentje van ‘rust’ (lees: onrust) de telefoon pakken en alles bij langs gaan. Mail, FB, Ig. Steeds opnieuw. Gekmakend.
Anyway. De pauze houdt in dat ik mezelf heb voorgenomen nog maar één moment van de dag op de socials te kijken, op mijn laptop. Ik heb even overwogen om er helemaal mee te stoppen, om de accounts op te heffen, maar dat leek me zo’n grote stap. Eerst de pauze maar eens ervaren. Dat opheffen is trouwens nog een hele klus (ik heb het ooit gedaan met Facebook), want ‘ze’ laten je niet zomaar ontsnappen. Je moet heel goed zoeken naar hóé je dat doet, en ondertussen word je continu verleid om het toch maar niet te doen. Weet je het zeker? Dat je al die contacten wilt missen? Al het nieuws? Wil je écht een sociale paria zijn, Ingrid? Do you?
Daar gaat het natuurlijk om, naast de dopamineverslaving: we zoeken verbinding. Zo zijn we bedraad. We hebben het nodig. Ik vind het leuk om te zien wat mensen die ik wel ken maar die ik niet in mijn omgeving ontmoet, bezighoudt. En ik vind het leuk om te delen wat mij bezighoudt. Bovendien: hoe moet ik anders mensen bereiken voor wat ik aanbied?
Dat weerhoudt me ervan om echt de stap te zetten die ik andere mensen wel heb zien maken: ze gingen van Facebook af. Ze zegden Instagram op. Ik heb het dan niet eens over Twitter/X of TikTok, want daar ‘zit’ ik niet op. Veel te lawaaiig voor mijn brein.
En dat is het überhaupt: continu scrollen over social media geeft veel te veel input, veel te veel prikkels waar onze arme hoofden helemaal niet voor zijn gemaakt. Een heleboel mentale ruis. En het gaat veel te snel. Mijn kind vreet YouTube shorts. Laatst zaten we in de auto en ging het op de radio over het verontrustende feit dat kinderen (en andere mensen) zich door dit soort media steeds minder lang op een taak kunnen focussen. ‘Brokkelbrein’ werd het genoemd. Die term maakte wel indruk op m’n kroost – even.
Wat stoppen ook lastig maakt: ik haal vaak inspiratie uit wat mensen posten. En dan is de angst: word ik nog wel geïnspireerd als ik al die berichten niet meekrijg?
Na twee dagen merk ik het al. Inspiratie te over. Ik heb twee boeken gelezen waar ik anders veel langer over zou hebben gedaan, en waar ik me minder goed op zou hebben kunnen concentreren. Grappig genoeg gaan ze precies hierover: de kracht van en de behoefte aan pauzes.
We hebben pauzes nodig tussen de maaltijden om het voedsel te verteren. En pauzes voor ons brein om op te laden. In de pauzes, in de momenten en de ruimtes tussen de activiteiten, gebeurt het. Dat is ook de kracht van de EcoNIDRA meditatie: de rust, de pauzes tussen de woorden… daarin verwerken we, verteren we, ontspannen we.
Niet alles hoeft opgevuld te worden. Liever niet. Juist niet. De ruimte die er dan is kan afschrikken, angst geven voor een gevoel van leegte. Maar juist die leegte is vol leven, vol Zijn, als je je eraan durft over te geven.
Tot nu toe gaat ie dus lekker. Ik ben benieuwd: Blijft mijn experiment een pauze met één ‘incheckmoment’ per dag? Ga ik keihard terugvallen? Of zal het zo goed bevallen dat ik dapperder stappen durf te nemen? Zoals de accounts wél echt deleten. En, huiver, echte mensen *bellen* voor sociaal contact. Dat zou me wat zijn!